Zbiór pięciu baśni („Czarny kozioł", „Jan Tajemnik", „Majka", „Podlasiak" i „Wiedźma") wydanych po raz pierwszy w 1956 roku, a więc niemal 20 lat po śmierci Leśmiana. Baśnie wykorzystują motywy ludowe i pogańskie, język utworu przynosi skojarzenia z narracją wiejskiego gawędziarza, urzekając równocześnie swoją melodią i kunsztem, a czasem również i humorem. Utwór pozwala zanurzyć się w wyobrażonych światach, gdzie wszystko jest możliwe.
Bohaterowie baśni to wieśniacy, którzy spotykają różne istoty ze sfery sacrum, upiora, wiedźmę, majkę – piękną dziewczynę z rybim ogonem. Bez względu na sytuację ludzie wierzą, że uda im się przechytrzyć nadprzyrodzone istoty, odwrócić urok, spełnić pragnienia. Dwa światy – zwyczajny i nierzeczywisty – potrafią współistnieć w najmniej spodziewanych momentach, by równie nieoczekiwanie przerwać zaistniałą więź. Pozostają wspomnienia, które z czasem zaczynają przypominać sen.
