Nastolatek Piotrek, wraz z innymi ludźmi, żyje w zamkniętej przestrzeni, składającej się z korytarzy, sal i łączników. Całe dnie poświęca grze na automacie, bijąc kolejne rekordy. Nie zastanawia się, kto i z jakiego powodu uwięził go w metalowym obwarzanku, który można obejść w dwie godziny.
Sytuacja zmienia się, gdy automat ulega awarii i chłopak nie ma szans na dalszą realizację swojej pasji. Zaczyna poszukiwać odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące świata, w którym żyje.
Splot przypadków doprowadza do odkrycia, że świat Piotrka to wielki statek kosmiczny. Ludzie zagubili jednak świadomość celu podróży.
Piotrek nie potrafi też połączyć elementów rzeczywistości: „Duszyczek” (zaklętych w panelach komputerowych) z „Bezmózgowcami” (od narodzin do zamrożenia biegającymi na taśmie). Chłopak nie zaprzestaje jednak prób poskładania świata w logiczną całość, w czym pomaga mu jego rówieśnica Ewka.
„Mamy tu groteskową historię opowiedzianą w lżejszym tonie przez nastolatka, poddającego w wątpliwość większość pewników jego świata. Grupa żyjąca na statku kosmicznym zagubiła świadomość celu podróży, zadowalając się konsumpcjonizmem. Poszukiwania bohatera na nowo ustawiają w odpowiednich miejscach elementy tego świata (...) Czuje się w tym dobrze odrobioną lekcję z »Non-stop« Briana Aldissa i »Sennych zwycięzców« Marka Oramusa”.
Maciej Parowski, „Wasz cyrk, moje małpy”, t. 1
„Skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy? Te pytania nurtują ludzkość od niepamiętnych czasów. Po co jesteśmy, tu gdzie jesteśmy? Jaki jest sens tego jestestwa? To nie są proste pytania. Jeśli Wam również spędzają sen z powiek, to nie pozostaje Wam nic innego, jak tylko zanurzyć się w opowieść Piotrka – upadłego Anioła”.
Przemysław R. Cichoń, pisarz
„Tadeusz Meszko wyraźnie dystansuje się wobec nowych trendów w fantastyce. Może dlatego, że według niego literatura SF przestała mówić o sprawach ważnych dla współczesności? O roli jednostek w kreowaniu świata, o solipsystycznej teorii dziejów, o celowości wypraw kosmicznych... Autor przerywa więc tę zmowę milczenia i na powyższe pytania daje odpowiedzi będące miodem na serce każdego fana wychowanego na klasyce”.
Tadeusz Krajewski, dyrektor Biblioteki Literatury Fantastycznej im. Jerzego Grundkowskiego
